1450-1650 yılları arasında İtalya tüm Avrupa ve Akdeniz üzerinde muazzam bir etkiye sahipti. Kurduğu kültürel, ekonomik ve politik hakimiyet dönemin sanat anlayışını, yönetim sistemini ve toplumsal yapılarını etkiledi. Bu iki yüzyıl boyunca İtalya, sanat tarihindeki üç büyük akıma öncülük etti: Rönesans, Maniyerizm ve Barok. Dünya tarihinde tamamen şaşırtıcı ve benzersiz olan bu "altın çağı" bugünün merceğinden incelemek; parçalanmış, çok yönlü ve ilk bakışta çelişkili bir tarihi, belirli bir tarihsel döneme olduğu kadar mevcut gerçekliğimize de hitap eden tek bir birleştirici anlatıda toplamamızı sağlar. Fernand Braudel'in İtalyan Modeli'nde başardığı şey budur. Braudel, İtalya'nın olağanüstü kültürel gelişimi sırasında sanat, bilim, politika ve ticaret arasındaki karmaşık etkileşimi inceliyor; İtalyan toplumlarının siyasal karmaşıklığı ve yaşanan muazzam kapitalist yayılmanın mantığı içinde, bu sürecin nüanslarını titiz ve özgün bir yöntemle aktararak, sanat tarihindeki büyük anların nasıl ortaya çıktığını, yayıldığını ve kaybolduğunu anlamaya çalışıyor. İtalyan Modeli, İtalya'nın 1450'den 1650'ye kadar süregelen ihtişamını ve çöküşünü gözler önüne seriyor.