Gecenin ilerleyen saatlerinde kaleme bakmayı bırakarak onu kullanmaya karar vermiştim. İçimde birikmiş olan tüm soruları odanın duvarlarına kalemle yazmaya başladım. Yüzlerce soru ve sıfır cevapla odayı tam bir delinin odasına çevirmiştim ya da dâhinin. Sorduklarımın, çizginin hangi tarafına denk geldiğinin bir önemi yoktu. Dahi deseler de, deli deseler de ben benim. Yani onların tanımlamaları hiçbir şeyi değiştirmeyecek. Günün ilk ışıklarının pencereden içeriye girmesiyle birlikte odanın kapısı açıldı ve doktor içeriye girdi. Şaşkınlık içinde bana ve odanın duvarlarına bakıyordu. Oturmuş vaziyetten yavaşça ayağa kalkarak, "Doktor," dedim, "belki de şu ana kadar yapmanız gereken tek şey elime bir tane kalem vermekti." Doktor, "Ama sen konuşuyorsun." Ben her zaman konuşuyordum ama siz duymuyordunuz. Kulaklarınız sağırsa bunun suçlusu ben değilim. Beni duyan bir kişi vardı ve o da bu elimdeki kalemin sahibi. Ne yaparsan yap, beni bu kalemin sahibine ulaştır. Bana istediğin testi yapabilirsin. Normal bir insansa istediğin, merak etme, bunu anormal derecede yapabilirim. Hatta o kadar normal olurum ki, normallerin arasında görünmeyecek şekilde kaybolurum. Sanırım sizin istediğiniz de bu.

Bu kitap 40 yaşında yazılmış olup, 40 bin kelimeden oluşmaktadır.