Edebiyat, kelimelerden ibaret bir oyun mu, yoksa insan ruhunun saklı yaralarına dokunan bir iyileşme yolculuğu mudur?

Bir edebiyat öğretmeni yaptığı okumalar, girdiği dersler, duyduğu yalnızlıklar ve sönmeyen umutlarla; on bir farklı eserin kapısını aralıyor. D.H. Lawrence'dan Milan Kundera'ya, Patrick Süskind'den Mo Yan'a uzanan bu yolculukta her sayfa, bir başka insanın iç dünyasına açılıyor. Kâğıttan kahramanların mahrem acılarında kendi yarasını, başka bir karakterin umudunda kendi çıkış yolunu arayan bir okur var karşımızda.

Bu kitap, akademik bir eleştiri değil; hayatın içinden süzülmüş, kişisel deneyimlerle yoğrulmuş bir deneme yolculuğu. Travmalar, varoluş sorgulamaları, geç kalınmış özgürlüklerin bedeli, kayıtsızlık ve arınma... Hepsi burada, edebiyatın iyileştirici gücünün ışığında buluşuyor.

Okuduğumuz her kitap, belki de kendi hayatımızı anlamlandıracak yeni bir anahtar. Çırılçıplak bir iç döküşe, samimi bir edebî muhabbette hazır mısınız?

İnsan olarak hepimizin travmaları olabilir.
Romandaki babanın, oğulun, annenin veya başka insanların yaşadıklarına benzer
zorluklarla karşılaşmış olabiliriz.

Bu yüzden her okumanın ardından sorular beliriyor zihnimde:
Kahramanların travmalarına benzer yaşanmışlıklarım var mı? Varsa, onlardan
kurtulmak için neler yaptım?
Kitaplar ve kahramanlar bana yol gösterici oldu mu?

Psikoloğa gitmek, anıları yazmak, edebî metin ortaya koymak ya da beste yapmak...
Bunlar anlatmanın yolları.
Dile dökmek, yaşadıklarımızı iyileştirmenin ilk adımı.

İlk seanslarımda psikoloğuma, nedenini bilemediğim bir boğaz ağrısından söz etmiştim..
Meğer ağrının sebebi söyleyemediklerimmiş.
Bedenim tepki veriyordu; iyi değildim.
Gün geçtikçe tükeniyordum...

Bu kitap, dile gelmeyenlerin dili.
Belki senin boğazındaki düğüme bir ses olur,
kelimelerin ışığında yeniden doğarsın.