Tevbenin dindeki yeri bu (çok önemli) mevki olunca onu Münciyat (Kurtarıcılar) bölümünün başına almak vacip oldu. Aynı şekilde tevbenin haki- katlerini, sebep, alâmet, meyve ve varlığını engelleyen âfetlerini ve kendisini kolaylaştıran ilâçlarını açıklayıp şerh etmek suretiyle tevbeyi öne almak da vacip oldu. Bu durum da, ancak dört rüknü zikretmekle açıklığa kavuşur.
Birinci Rükün: Tevbenin tarifi, haddinin ve hakikatinin beyanı, tevbenin acele yapılmasının ve bütün insanlara gerekli olmasının ve bütün durumlarda lüzumlu bulunmasının açıklanması, doğru ve şartlarına uygun olduğu zaman makbul oluşu hakkındadır.
İkinci Rükün: Kendisinden tevbe edilen nesne hakkındadır. O nesne günah- lardır. O günahların küçük, büyük günahlara, kulların veya Allahın hakkıyla bağlı bulunan kısımlara taksim olunmasının beyanı hakkındadır. Derece ve derekelerin, sevaplar ve günahlara nasıl tevzi edildiğinin, küçük günahları büyük günahlara çeviren sebeplerin beyanı hakkındadır.
Üçüncü Rükün: Tevbenin şartları, devamlılığı, geçmiş zulümlerin telâfisinin ve günahların kefâretlendirilmesinin keyfiyeti, tevbenin devamında tevbe edenlerin kısımlarının beyanı hakkındadır.
Dördüncü Rükün: Tevbeye teşvik edici sebepler ve günahlardan çözülmeye elverişli ilâcın keyfiyeti hakkındadır.