Demokratik ülkelerde istihbarat servisleri toplumun güven ortamı içerisinde yaşamasını sağlayan devletin ve toplumun çıkarlarını korumaya yönelik bilgileri toplayıp analiz ederek karar alıcılara sunan ve ulusal güvenliğe karşı tehditleri açık ve örtülü faaliyetlerle bertaraf eden hayati önemdeki organizasyonlardır.
Güçlü bir istihbarat servisi yaratmanın ilk adımı istihbarat servinin gücünü hukuk ile kontrol altına almaktır. Görev alanı yetkileri ve gücü hukuk ile kontrol altında tutulmayan istihbarat servisleri Devletin güvenlik sektöründen almayı beklediği faydayı Devlete veremezler. Anayasanın 125. maddesinde hüküm altına alındığına göre idarenin her türlü işlemine karşı yargı yolu açıktır. İstihbarat faaliyetleri her ne kadar doğası gereği gizli yürütülen faaliyetler olsa da milli güvenlik açısından hayati önemdeki faaliyetler olsa da bu durum istihbarat servislerinin hukuk karşısında diğer devlet kurumlarından daha fazla koruma görmesine sebep olmamalıdır.
Bu çalışmanın amacı Millî İstihbarat Teşkilâtı özelinde Türkiye'deki istihbarat sisteminin yapısal sorunlarının hukuk ile olan bağlantısını neden-sonuç ilişkisi içerisinde ortaya koymaktır. Çünkü istihbarat servislerinin hukuku göz ardı ederek yalnızca devletin güvenlik sektöründen beklentisi olan birey ve toplum güvenliğine odaklanmaları en nihayetinde servisi kendisinden beklenen faydayı devlete ve bireylere veremeyecek noktaya sürükleyecektir.
Kitapta yer alan ve Türkiye'deki siyasi süreçlerle birlikte incelenen örnek vakalar ile görülecektir ki istihbarat hukuku alanındaki eksiklikler bir milli güvenlik sorunudur. Bu hipotezden yola çıkarak araştırmada güvenlik ve hukuk arasındaki dengenin doğru bir şekilde kurularak servisten beklenen faydanın nasıl azami düzeyde alınabileceği istihbarat servislerinin denetiminin önemi ve nasıl denetlenmesi gerektiği istihbarat servislerinin denetlenmesinde yasama-yürütme-yargı erklerinin görevleri ve istihbarat hukuku çalışmalarıyla servisin yapısal sorunlarının nasıl çözülebileceği ortaya konulmaya çalışılmıştır.