Peter, uzun zamandır otoyolda ilerliyordu. Kamyonunun içinde yankılanan motor sesi ona eşlik eden tek şeydi. Radyoda çalan hafif müziği zar zor fark ediyor, yalnızca ritimlerin uzaktan ona ulaştığını hissediyordu. Direksiyonu kavrayan elleri neredeyse beyazlaşmıştı, tıpkı zihnindeki karanlık düşünceler kadar sertti. Boşanmasının üzerinden iki yıl geçmişti, ama duygusal olarak hala bu boşanmanın acısını taşıyordu. Yollar onu fiziksel olarak uzaklara götürebilirdi, ancak zihinsel olarak bir türlü kaçış bulamıyordu. Tır şoförü olmak, dışarıdan bakıldığında özgürlük gibi görünse de Peter için sadece bir kaçış yoluydu. Her yolculukta peşini bırakmayan bu yalnızlık, onu derin bir boşluğun içine sürüklüyordu.