Bu kitap 1960'lar ve1970'lerde İtalya'da işçicilik ve otonomi hareketinin kültür-sanat tartışmalarıyla üretimlerinin tarihsel ve kapsamlı bir yorumunu sunar. Galimberti'ye göre o dönemde gerek devlete ve sermayeye gerekse kurumsal sola meydan okuyan işçici otonom hareketin kültür-sanat alanını etkilememesi ve ondan etkilenmemesi düşünülemezdi. Kaldı ki hareketin politik kuruculuğunun "genel zekâsı" mücadelenin içinde icat edilmiş etik politik kavramların her alanda denenip somutlaştığı imkânların da önünü açtı. Öyle ki kültür-sanat alanını ideolojik ön belirlenimleri aşan bir "laboratuvar"a her daim müzakereye açık etkileşimli bir üretim düzlemine dönüştürdü. Hareketin "işin reddi" "kendini değerli kılma" "sınıf bileşimi" "entelektüel emek" ve en önemlisi de "birlikte araştırma" kavramlarından esinlenen ya da bu kavramların geliştirilmesine esin kaynağı olan tasarımcılar sanatçılar ve mimarların üretimlerine de sınıfsal bir nitelik kazandırdı. Bu özgün deneyimi hareketin sınıf imgelerinin üretimi olarak görüp bu imgelerin izini süren Galimberti "Bugünün antikapitalist hareketlerinin ikonografisi ne?" sorusunu akla getiriyor. Yanıt içinse hareketlere ve ürettikleri sınıf imgelerine daha yakından bakmayı öneriyor.