İnsanoğlunu bütün mahlûkat içinde zirve teşkil edecek bir sûrette "ahsen-i takvîm" üzere yaratan ona rûhun­dan üfleyerek ulvîliklere yükselme istîdâdı bahşeden gönderdiği hidâyet rehberi kitap ve peygamberlerle bizleri hakka ve hayra istikâmetlendiren; peygamber vârisi âlim ve âriflerle de mânevî irşad silsilesinin kesintisiz devâmını lûtfeden Allah Teâlâya sonsuz hamd ü senâlar olsun!

Kâinâtın Fahr-i Ebedîsi enbiyânın serveri âlemlere rahmet emsalsiz örnek şahsiyet bu cihanda en büyük rehberimiz kıyâmet gününde ise şefâat melceimiz Sevgili Peygamberimiz Hazret-i Muhammed Mustafâya Onun pâk ehl-i beytine ashâbına ve etbâına sonsuz salât ü selâmlar olsun!

Yüce Zâtını en çok "Rahmân" ve "Rahîm" isimleriyle bizlere tanıtan Rabbimiz nihâyetsiz merhametinin bir eseri olarak biz kullarıyla "dost" olmayı istiyor ve bizleri Dârus-Selâma / saâdet ve selâmet yurdu olan Cennete dâvet ediyor. Bu dâvetin icâbet şartı ise Hakka dostluk ufkunda takvâ üzere bir kulluk hayatı yaşayabilmek...

Allâhın Habîbi r Efendimizin mübârek dilinde; "Refîk-ı Alâ / En Yüce Dost" diye ifâdesini bulan "Hakka vuslat" iştiyâkı Allah ve Peygamber âşığı müminlerin de en büyük arzusu olagelmiştir.

Bu cihanda kimin daha güzel ameller işleyeceğinin imtihanını vermek üzere bulunuyoruz. Bu zâhirî gurbet âleminde gerçek bir dostluğun gerektirdiği gibi Rabbimizle kalben ve rûhen beraber olabilmek Onu hiçbir zaman hatırımızdan çıkarmamak ve dâimâ Onun rızâsını aramak en büyük kulluk edebimizdir. Öyle ki ebedî âlemde Hakkın cemâline vuslatımız da Hakka dostluğumuzun seviyesi nisbetinde gerçekleşecektir.

Yani her iki cihandaki huzur ve saâdetimiz Rabbimizle beraberliğimize bağlıdır. Dolayısıyla Hikem-i Atâiyye adlı eserde buyrulan:

"Yâ Rabbî! Seni bulan neyi kaybetti? Seni kaybeden neyi buldu?" hikmetini gönüllerimize nakşetmeli kalplerimizin ancak Allâhı hatırlayıp anmakla huzûra kavuşacağını unutmamalıyız.

Cenâb-ı Hak her zaman ve mekânda bizimle beraberdir. Mühim olan bizim ne kadar Onunla beraber olduğumuzdur. Bir gönül Allah ile beraberlik zirvesine ne nisbette yakınsa ibadetleri de o nisbette seviye kazanır. Allah ile beraberlik şuuruyla yapılan küçücük bir amel kıymet bakımından dağlar misâli bir hacim kazanırken Haktan gâfil olarak yapılan amellerden ise bir hayır gelmez. Böyle gâfil bir gönlün kıldığı namaz ruhsuzdur insanı fahşâ ve münkerden yani edepsizlik ve günahlardan koruyamaz. Verdiği sadaka; riyâ ve ucub gibi nefsânî hesaplarla bulanık olduğundan boşa çıkar. Ettiği duâlar ve işlediği ameller karşılıksız yaptığı tevbe ise yeni bir tevbeye muhtaçtır. Bu sebeple Hakkın yüce dergâhına yol bulabilmek için evvelâ benlik perdesini aradan kaldırmak gerekir. Nitekim ârif gönüller; "Sen çıkınca aradan kalır seni Yaratan." demişlerdir.

Rabbimiz kalplerimize sevdiklerinin sevgisini lûtfey­lesin! On­lar­la kalbî irtibâtımızı dâim kılsın! Onların gönül âlemlerinden sa­dır­larımıza bol bol feyz ve inşirah şebnemleri bahşeylesin! Sâlih­ler­le beraber yaşayıp yine onlarla beraber haşrolunmayı cümlemize na­sip ve müyesser eylesin...