Düşüş ve kendine yaslanarak yeniden ayağa kalkış insan olmanın tarihi serüvenidir.

İnsan en temelde arzu varlığıdır. Arzu insanın başkasıyla karşılaşmasının başkaya açılmasının ve nihayetinde başkalaşmasının imkânıdır. İnsan arzuladığı içindir ki ne ise o olmayandır. Arzunun her yönelişi daima bir kendilik görünüşü olarak karşımıza çıkar. Doğal olanı arzulamaktan tinsel olanı arzulamaya ve giderek arzulayanı arzulamaya geçiş hem reel tarihi hem de buna dönük edebiyatı sanatı mitleri anlatısal bir kimlik olarak önümüze koyar. Tarihteki tüm ilişkiler erosun oklarından yani arzunun yönelişlerinden oluşmuş bir bütün olarak boylu boyunca önümüzde uzanır. Köle-efendi ilişkisinden koşulsuz şefkate ilkel yönetim biçimlerinden demokrasiye yeme içme biçimlerinden estetik görüye totaliterlikten dostluk sevgisine cennetten düşüşten ilahi sevgiye kadar tüm görünüşlerde kendini açığa vuran arzudan başkası değildir. Bizler arzularız ve arzunun macerası bir erginlenme süreci olarak hepimizin kendilik macerasıdır.