Eserlerini,  daha  iyi  bir  varoluş  biçimine  dayalı  olarak  kaleme  alan Aytmatov,  tarihin  ve  ütopyanın  sonunun ilan  edildiği  bir  çağda,  umuda  her zamankinden  daha  çok  ihtiyacımız  olduğunu  anımsatır.  Bu  bakımdan onun eserleri, düşten kaynaklanan, yarı insan, yarı hayvan ütopik  beden  tasarıları ile devam eden, umudun ve ütopyacı taleplerin hiç eksilmediği metinlerdir. Aytmatov,  eserlerinde,  sıradan  yaşamın  aynasından  istek resimleri sunarken  bir  taraftan  da  "insanların  olmasından korktukları  şeyi"  dillendirir. Eserlerindeki  insanlık hâllerine  ait  tüm  parçaların,  ütopik  istek görünümlerinin,  eserlerinde  işlenen  temaların  bir  şey  söylediğini, hepsinin  b"daha  büyük  bir  hakikatin  parçası  olduğunu"  bilir  ve  okuruna  daha  büyük hakikatleri göstermek ister. Onun  eserlerinde  ütopya,  biraz  da  onu  görmesini  bilenler,  içinde  umut rzusunu taşıyanlar içindir, tıpkı Beyaz Gemi'deki küçük çocuğun bilincinin ve kalbinin  derinliklerinde  kalan  Maral  Ana'yı  istemsizce  çağırması, onu  düş dünyasının  ütopik  imgelemi  yapması  gibi  yazarın  metinlerindeki  çoğu mesajda ütopya, onu çağıranlar ve görmesini bilenler içindir.