Dünya Acısı (Weltschmerz) on dokuzuncu yüzyılın ikinci yarısında Alman felsefesine egemen olan kötümserliğe dair bir çalışmadır. Kötümserlik esasen hayatın yaşamaya değmediği teorisiydi. Bu teori felsefesi 1860'larda çok moda olan Schopenhauer tarafından Alman felsefesine tanıtıldı. Frederick C. Beiser Almanya'da felsefenin gündemini bilimlerin mantığından uzaklaştıran ve yaşamın değerinin incelenmesine doğru değiştiren Schopenhauer'in kötümserliğinden doğan yoğun ve uzun tartışmayı irdeliyor. Kötümserliğin başlıca savunucularını (Philipp Mainländer Eduard von Hartmann ve Julius Bahnsen) ve başlıca eleştirmenlerini özellikle Eugen Dühring ve Yeni-Kantçıları ele alıyor. 

Yüzyılın ikinci yarısının kötümserlik tartışması ikincil literatürde büyük ölçüde göz ardı edilmiştir ve bu kitap 1880'lerden bu yana onu yeniden incelemeye ve ortaya attığı önemli felsefi sorunları analiz etmeye yönelik ilk girişimdir. Tartışma hepsinin en temel felsefi sorunuyla ilgiliydi: Hayatın yaşamaya değer olup olmadığı.