Bir çakal boyacı küpüne düştü orada bir müddet kaldı. Sonra postu boyanmış olarak çıkıp Ben illiyyin tavusuyum demeye başladı. Postu boyanmış pek güzel parlamış güneş de o renklere vurmuştu. Çakal kendini yeşil kızıl pembe ve sarı renklerde görüp o çeşitli renklerle öbür çakallara göründü. Hepsi de A çakalcık bu ne hal? Fazlasıyla neşelere dalmışsın pek memnunsun. Neşeden adeta bizden nefret ediyorsun! Bu ululuğu nereden elde ettin? dediler. Fakat çakallardan biri Sen ya hile yapıyorsun yahut da hakikatten bir neşeye sahip oldun neşeliler arasına katıldın. Mimbere çıkmaya lafla ulu görünüp bu halkı kendine meftun etmeye kalkıştın bir hayli çalıştım fakat bir aşk bir hararet görmeyince hileye sapıp utanmazlığı ele aldım dedi. Doğruluk ve yanıp yakılma velilere adettir. Utanmazlık da her aşağılık kişinin sığındığı bir sanat. Bu suretle neşeliyiz diye halkı kendilerine çekerler ama iç yüzlerine bakılırsa hiç de hoş değildirler.