Hazret-i Mevlânâ buyuruyor ki:

"Öldükten sonra benim mezarımı yeryüzünde aramayın. Benim gerçek kabrim âriflerin gönüllerindedir!"

Ârif gönüller... Kalplerini Hakkın nûru ile cilâlamış bahtiyarlar. Nefsânî arzularını bertarâf etmiş tertemiz ruhlar. Allah Rasûlünün zamana yayılan vârisleri. Peygamber ahlâkı ile nurlanmış gönül kandilleri.

Bütün mesele hayatı son nefese kadar böyle gönüllerden sır ve hikmet incileri devşirerek yaşayabilmek. Tıpkı Yaman Dede gibi...

Yakın tarihimizin bağrı yanık peygamber âşıklarından olan Yaman Dede evvelce bir Ortodoks idi. Hazret-i Mevlânânın Mesnevîsini okumak sûretiyle oradan aldığı ilham ile hidâyete mazhar oldu. Bu mazhariyetin minneti içinde hocalık yaptığı imam-hatip lisesi talebelerine derdi ki:

"Bana niçin Mesnevîyi çokça okuduğumu soruyorsunuz. Niçin okumayayım ki ben bir Ortodoks olarak yaşarken Hazret-i Mevlânâ ve Mesnevîsi beni elimden tuttu ve doğru Âlemlere Rahmet Fahr-i Kâinat -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimizin vuslat eşiğine götürdü. O mübârek eşikte sonsuz kurtuluşumuzun sırrı olan aşk-ı Muhammedîyi kana kana içirdi..."

Onun da ardından bu fânî âlemde yaşadığı o ebedî aşktan hoş bir sadâ kaldı:

Susuz kalsam yanan çöllerde can versem elem duymam
Yanardağlar yanar bağrımda ummanlarda nem duymam
Cemâlinle ferah-nâk et ki yandım yâ Rasûlâllâh!..