"Ne Mısrîyem ne Mehdîyem ne Isâyam ne insânam
Bu yanan dâimi sem'in velî pervanesiyim ben"

Son dönem Osmanlı sûfîlerinden Osmânzâde Hüseyin Vassâf'ın gönülden baglı oldugu Niyazî-i Mısrî'nin siirine yazdıgı bu serh; tasavvufî düsüncenin, Osmanlı entelektüel geleneginin ve yazarın içsel yolculuğunun izlerini tasıyan kıymetli bir metindir. Elinizdeki eser, Vassâf'ın ilmî birikimini ve tasavvuf büyüklerine duyduğu derin muhabbeti gözler önüne sermektedir. Mısrî'nin vecd ile yazdıgı mısralar, Vassâf'ın kaleminde hem zahirî hem bâtınî boyutlarıyla yorumlanmaktadır. Serhte adı geçen mutasavvıflara dair biyografik bilgiler ise, metnin bütünlügünü tamamlamak amacıyla Vassâf'ın kendi eseri Sefîne-i Evliyâ'dan derlenmis ve tasavvuf muhiplerinin ilgisine sunulmustur.