Bir defasında

- Şehitler ölmezmiş öyle mi komutanım dedim

- Öyledir dedi. Ölmezler.

- Madem ölmüyorlarsa biz Ahmeti neden bayrağa sardık da dağdan indirdik? Neden cenaze namazı kıldık? Ahmeti neden tabuta koyup da memleketine gönderdik? Ölmediyse Ahmetin yirmi yaşındaki karısı neden dul kaldı? Ölmediyse Ahmeti neden gömdüler? Diri adam gömülür mü hiç? Şehitler ölüyorlar Komutanım şehitler ölüyorlar...

Komutan yüzüme baktı kaldı.

Ahmetin üç aylık bir kızı vardı. Resmini göndermişler. Bir sevindi bir sevindi Hepimize gösterdi."Bundan sonra bana düzgün davranın ben artık kız babasıyım.- diyordu. Ahmeti bayrağa sarınca bayrak ıpıslak oldu. Ölünce insanı kanı donarmış onunki donmadı. Oldukten sonra yüzü bir aydınlandı bembeyaz oldu. Pırıl pırıl oldu. Dağda dolaşırken insan güneşten kapkara oluyor. Ahmet de kararmıştı ama ölünce yüzü bembeyazdı. ölmeden önce "Anama deyin benim için ağlamasın." demişti. Söylemişler. Ahmetin anası hiç ağlamamış. Sarılmış tabutu bir öpmuş. hiç ağlamamış hiç... Dört gün sonra da ölmüş. Dort gün sonra onu da gömmüşler...

Ahmetin öcünü alamadım. Makarada fişek bitti. Bir dahaki sefere fişek biterse kasaturayı çekeceğim.Ahmet "Abi bana yardım et." dedi. Edemedim. Ahmetin kanı değdi ellerime kıpkırmızı oldu. Bazı kere gene Ahmetin kanı oluyor ellerimde yıkıyorum çıkmıyor...