Onun kaygısı sevdası derdi davası hep Allah'ı kullarına tanıtmak ve sevdirmekten ibaretti. Bütün engellere acılara işkencelere hapislere sürgünlere zehirlemelere rağmen Kur'an'a imana İslâm'a hizmet duygusundan hiç ayrılmadı. En zor şartlarda bile hiç ümitsiz olmadı. En olumsuz şartlardan daima en olumlu sonuçlar çıkardı. Kendisini batırmaya bitirmeye çalışanları da huzura ve mutluluğa yani kulluğa çağırdı. Çünkü ona göre kul olmak "kurtulmak" demekti. Kendisine en acımasız hakareti ve dayanılmaz işkenceyi lâyık görenleri bile iman hakikatleriyle tanıştırmak ve kurtarmak telâşındaydı. Güle oynaya günah bataklıklarına batanlara da merhametle baktı. Günahına ağlayamayanların günahına da ağladı. Çünkü onun insana ve olaylara bakışı veli bakışıydı. Geçitlerde köprülerde uçurum başlarında titreyenlere "İnşaallah geçer" duasındaydı. "Ha geçti ha geçecek!" şevkiyle dertlerini dert edinirdi. Her düşenin acısı önce onun yüreğine yansırdı. Her ezilenle evvelâ onun içi ezilirdi. Çünkü o şefkatten ibaretti. Sevgiyle sarıp sarmaladı yaralı yürekleri. Manevî kiri pası yarayı acısız ameliyatlarla tedavi etti. Gönülleri çelen ruhları çeken bir muhabbet merkeziydi. Benim sevdalandığım yürek bu yürekti. Benim ve neslimin kendine gelişiydi. Uyanmamızdı heyecanla ve gafletten silkinmemizdi. Uyanalım diye uyanıktı. Ebediyen gülelim diye ağlıyordu.