Annemi durmadan bir şeyleri onarırken hatırlıyorum. Bozulan şeyler korkuturdu onu. Sızdıran musluk başlığı, akıtan lavabo gideri, ilmeği kaçmış kazak, ucu delinmiş çorap... Evet, delinmiş çorap görmeye dayanamazdı annem. "Çıkar da dikivereyim," sözü sıkça duyulurdu evimizde. Başka evleri bilmem ama bizimkinde sürekli bozulan, sökülen, delinen, kopan şeyler olurdu. Bazen annemin sırf onarmak için biz uyurken makasla bir yerleri kestiğini, bıçağın ucuyla kıyafetlerimize küçük çentikler attığını düşünürdüm.

Ceyda Akcan'ın meydana koşarken yanında getirdiği öykülerinde boşluklar var. Konuşmayan eşler arasında, sokakla ev arasında, yazarın sakladıklarında, sökülen, kopan yerleri dikmeye çalışan annede eksik kalan bir şey. Akcan uzun uzun anlatmıyor, bir böcek gibi sessizce kabuğuna çekilen kahramanları ve atmosferi gösteriyor sadece. Öykülerin sonunda perdeyi kapatmayı okurlara bırakıyor.