Bir hastanenin acımasız manzarası karşısında o ıssız yerde tek neşem haline gelen muzip güneş gözlü bir çocuğa âşık oldum. Gözlerimin önünde intihar ettiğinde bu ruhumu tamamen parçalayan şey oldu.

O zamandan beri bir daha kimseyi sevmemeye yemin etmiştim. Üç istisna dışında: Arkadaşlarım Sony Neo ve Coeur. Asi ve ölmekte olan çocuklardan oluşan küçük bir çete... Sony özgürlük havasıyla ve onu soluyacak tek bir akciğerle çetenin öncüsüydü. Neo tekerlekli sandalyede olan huysuz bir yazardı ve hırsızlıktan hemşiremizi korkutmaya kadar yaptığımız büyük işlerin kaydını tutuyordu. Coeur ise yakışıklıydı kas gücü vardı ve zayıf bir kalbe sahip olan nazik devimizdi.

Ölüm kaçınılmaz olarak kapımızı çalmadan önce hırsızlarım ve benim son bir soygun planımız vardı. Bizi istismarcı ebeveynlerden can yakan kayıplardan ve hastalıklarımızın gerçeklerinden uzaklara götürecek büyük bir kaçıştı. Peki ya kapıdan başka biri girerse ne olurdu? Bir kız çetemize katılıp da muzip gülümsemesiyle aklımızı karıştırırsa ne olurdu? Gözlerinde parıldayan güneşleri gördükten sonra tekrar kaybetmekten korktuğum kadar alışırsam ne olurdu?