Hep kendime sormuşumdur. Neden aşk dünyanın en tatlı mutluluğu iken aslında en derin acıların başlangıcıdır.Yedi yıllık sevdam sonrası "ben artık ben değilken" bile hayatım boyunca onu seveceğim düşüncesi tüm benliğime sahip oldu.18 yaşında bir birey olarak etrafımdaki kimseye anlatamadığım inandıramadığım duygularımın bağımlısı olduğum sevdamı cümlelere dökmek tek kurtuluşum oldu. Haksızlık mıdır aşkın kaderiTesadüfler ile dolu fakat sonu belliSen ne kadar seversen o kadar zorlaşır ilişkiVe dersinki neden terk edip gitti" Benimle aynı duyguları paylaşan yaşı daha büyük ya da küçük herkese sesleniyorum;  Aşk konusunda yarını düşünmeyin bugüne bakın dünün hatalarından ders çıkarın kendinize karşı dürüst olun duygularınızı gösterin pişman olmayın.Ve sonunda biterse gitsin bitmezse de korkmayın.