Nagihan ŞahinÇamların naneli nefeslerini tepenin Tepegöz duruşunuinsanların cavlaklığını güvercinlerin telek telekliğinişehrin asıltı sisini çayhanelerin mahmur buğusunu bırakıpeşiğe yöneldim. Arkamda kocaman bir neşe yumağıbırakıyordum. Her zaman içinde olmak istediğim yumağı.Büyük kesme taşları mermer çeşmeleri kötü boyalıdemir çitleri bambudan örme sandalyeleri temperlicam kestirilmiş masaları genzi yakan sabah havasınızamanı şaşırmamı engelleyen cep telefonu zillerinisarıp sarmalamış işveli bakışlar inatçı göz dikmelerletitretilmiş bugünü son damlasına kadar emen biryumak...Arkamı döndüm. Bir kez daha o yumağı çözemedenyumakla bir olamadan. Eşikten geçmeyi istiyordumiçeriye bakmayı. İçeride ne var?