"...amaç Dublin'deki hayatın o denli gerçek bir tasvirini yapmaktı ki orada yaşayanlar şehirlerindeki bu düşünce ve duygu felci karşısında dehşete düşerek hatalarından arınacak ve bu sanat eserini bir tür manevi dirilişin lokomotifi olarak göreceklerdi. Bu eseri belki de fazlaca didaktik kılar ki Joyce'dan daha az didaktik bir yazar da yoktur. Joyce yargılamaz sadece gösterir."Anthony BurgessKorkuyla ürperen aşkı keşfeden haylazlıkla coşan ölümle tanışan macerayla tutuşan ve kimi zaman şefkat dolu çocukların; ayrılmak kaçmak uzaklaşmak isteyip de yerinden kımıldayamayan genç kızların; kızlarına yol çizen annelerin anneliği akıllarını perdeleyen kadınların; zorba babaların babalık bilmez hayalperestlerin; despot amirlerin ve tembel memurların; değişmez arkadaşlığın ve değişen arkadaşların; hayal kırıklıklarının hovardalığın siyasi çatışmaların insani çelişkilerin hesapsızca geçirilen günlerin ve harcanan paranın susamanın ve susadıkça içmenin üçkâğıtçılığın nerede akşam orada sabahın ihtiraslı kaçak aşkların batıl inancın ve tanrıya imanın haklı haksızlığın geçmişe özlemin günahkârlığın ve yakarışın birlikteliğin ve duygusal soyutlanmanın; ara sokakların ana caddelerin nehir boylarının kenar mahallelerin; müziğin piyanonun ağıtların... öykülerini dinliyoruz Joyce'un Dublinliler'inden.