"Bir yıla dört mevsim dizmiştin Allah'ım, bir ipe kurutmalık diziyorduk bizlerse. Ömrümüzü kurutuyorduk, öyle saklarız diye belki yaşadığımız ne varsa, bir ipin ucuna bağlıyor, penceremizin kenarına asıyorduk ömrümüzü. Üzerine yağmurlar yağıyordu, güneş doğuyordu, kış ayazlarının kokusu siniyordu.

Bizi yıllara saklıyordun; unutmayalım diye tekrarlıyordun mevsimleri. Unutmayalım diye çıktığımız dik yokuşları, günü geldiğinde yorgunlukların bile güzelliğini, şu anın kıymetini, ömrümüzden harcadıklarımızı, ömrümüze harcadıklarımızı..."

Dünyanın Ayıklayamadığımız Taşları, okurun kendi anılarına bir kapı aralayabilmesi ve hayatın küçük ayrıntılarında kendinden bir parça bulabilmesi için Ayşe Ünsal'ın, öyküler kadar güzel hayatlardan ve kurgu olamayacak kadar güzel öykülerden biriktirdiklerini anlatıyor.