Almanya'nın merkezinde Avrupa'nın göbeğindeydim ve her şeyin on yıllar önce ölmüş olduğu buz kestiği ve toprağın altında kaldığı gerçeği başka hiçbir yerde buradaki kadar bariz görünür değildi kıtamız esaslı affedilmez büyük hatalarına razı geldiğinden beri böyleydi.Kassel'de tuhaf şeyler oluyor: Şehir bilinmeyen bir mantığın önünü açan bir mantıksızlığa davet ediyor bizi. "Sanat hayat gibi gelip geçerken" geride bir satır bir ezgi hafızamızda yer eden kişiliğimizin parçasını oluşturan imgeler bırakıyor. Çivisi çıkmış bir dünyada sanatın öldüğüne hükmeden uğursuz seslerin aksine Enrique Vila-Matas hâlâ sanatla zincirleme reaksiyonlar yaratılabileceğine dair umudunu koruyor.Kassel'de Mantık Aramak'ta Vila-Matas avangardla ilişkisini ve Documenta etkinliğine katılımını alışılmadık bir kurmacaya dönüştürüyor. Sayfaların arasından ince bir mizahla seslenen mantık kurmak üzere mantıksıza davet eden Dalí'den Nietzsche'ye o bildiğimiz işbirlikçiler korosu aslında.