"Rojekê mamostê me got; "hevalno, hûnê her yek çîrokekî binivîsînin!" Ewil em hemû heval bi awayekî kelecan hember vê derketin. "Nabe mamoste em hîn nikarin bi Kurdî bixwînin, em ê çawa binivîsînin û hwd." ve me xwest em bi mamoste paş de gav bidin avêtin. Lê me dît ku mamoste jî mîna me Kurd e û ji ya xwe danakeve; bi neçarî me pênûs girt û dest bi nivîsê kir. Hin ji me ji çîrokên gelerî sûd wergirtin "Hespê Şêx, Wesiyet, Mêşa Hingivîn, Çav Xezal" û hin ji me ji rewşên awarte "Zimên", hin ji me jî geşedanên rojane "Kulmek Ax û Dilopek Av" li gel van bîranîn "Rûmet û Nifşa Nû" û xeyalên sîh salên borî "Deriyê Fediyê" jî di nava çîrokên me de cihê xwe girtin.
Dîmenekî sosret derketibû. Me hemû hevalan li hember mamoste helwest nîşan dabû, lê di dawiya heftê de, me tev heval jî çîrokên xwe bi awayekî serkeftî nivîsandibû. Ev yek çawa çêbibû, me jî fam nedikir. Piştî xwendina çîrokan, mamoste jî şaş mabû. Heçkû bendewariya mamoste jî ne di vê astê de bû? Gelo ev çawa wisa bibû? Çi bibû wesîle ku heval di nava hefteyekî de serkeftinekî wisa bi dest bixin? Li gorî nêrîna min bersiva vê "cewher e." Cewhereke pir xurt heye, lê mixabin ji bo ku em vê cewherê neşixulînin, tiralî bikin, sed teqleyan diavêjin..."