Temel İslâmî kültürün millete kendi diliyle öğretilmesi gerektiği düşüncesinden hareketle 21 Şubat 1925 tarihinde TBMMde bir Kurân-ı Kerîm tercümesi ve tefsiri ile Sahîh-i Buhârî muhtasarı Tecrîd-i Sarîh tercümesi hazırlatılmasına karar verildi. O dönemde herkesin itimat edebileceği nitelikte bir Kurân tercümesi mevcut değildi. Böyle zor bir işin altından kalkabilecek kapasiteye sahip birkaç kişi arasından herkes bilhassa Safahât ve İstiklal Marşı şairi Mehmed Âkifi işaret ediyordu.
Tefsirin Elmalılı Hamdi Efendiye Tecrîd-i Sarîh tercümesinin de Babanzâde Ahmed Naîm Beye yaptırılması kararlaştırıldı. Mehmed Âkif ise başta Kurân tercümesini kabul etmedi yoğun ısrarlar karşısında uzun zaman direndi. Fakat uzun çabalar sonucu bu vazifeyi Ekim 1925te kabul etmek zorunda kaldı.
Tercümeyi kabulünü¨ müteakip Mısıra giden Âkif vardıktan birkaç ay sonra 1926 yılında başladığı çalışmasını 7 yıl sonra 1932de tamamladı. Ancak tercümeyi bitirdiğinde o sıralarda Türkiyedeki camilerde namaz kıldırılırken Kurânın aslı yerine tercümesinin okunacağı şayiaları kulağına gelince yaptığı tercümenin bu amaçla kullanılacağından endişelenerek sözleşmesini feshetti. Bu tercüme 1961 yılına kadar yakın dostlarından Yozgatlı İhsan Efendide mahfuz kaldı ve Âkifin vasiyeti üzerine ölümünden sonra özgün tercüme ile birlikte İhsan Efendinin kendi eliyle çoğalttığı nüsha yakılarak imha edildi.
Âkifin Kurân Meâlinden bugüne uzun yıllar Mısırda yaşamış ve tahsil görmüş merhum Mustafa Runyun tarafından korunan ve daha sonra Recep Şentürke intikal eden latin harfli daktilo edilmiş bir metin kaldı. Berâe Sûresinin sonuna kadarki kısmı kapsayan bu metin Kurânın yaklaşık üçte birlik kısmına tekabül etmektedir. Mehmed Âkifin güzel ve akıcı Türkçesiyle dilimize kazandırılan tercüme tadına doyulmaz bir okuma zevki sunması yanında dönemin dil özelliklerini yansıtması bakımından da ayrıca önemlidir.