"Kurtlar Sofrası: Yok Olsan", çağın ruhunu iliklerine kadar hisseden bir kalemin, insanlık hâllerine tuttuğu sert ama sahici aynadır.Şair, modern insanın kırılganlığını yalnızca anlatmakla kalmaz; onu estetik bir dile, ahlâkî bir soruya ve vicdanî bir yüzleşmeye dönüştürür.Bu şiirlerdeki dil; kimi zaman matemin kadim nefesini taşır kimi zaman da günümüzün dağınık ve yaralı sesleriyle örülür. Bütününde ise masumiyetin, kötülüğün kuşatmasını yararak kendine yer açma çabası belirir.

Yasemin Şahin, çocukluğun taze ışığını da dünyanın hoyrat karanlığını da aynı terazide tartar fakat okuyucuya bir hüküm değil, kaçınılmaz bir soru bırakır:

"Bu çağda insan kalmak mümkün müdür?

"Bireysel acının içinden evrensel bir insanlık meselesine uzanan bu şiirler, aynı derin sorunun etrafında döner:

Kötülüğün hüküm sürdüğü sofrada, iyilik nereye oturur?

"Kurtlar Sofrası: Yok Olsan" sadece okunmaz; okurunu düşünmeye, yüzleşmeye, kimi zaman da kendine acıyan bir merhamete çağırır.

Acıyla yoğrulmuş bir çağın içinden yükselen o ses tekrar eder:

"İnsan kal."