Yüreğinin kapısını bizlere "hangi acıya yetişeceğini bilemeyince yürek durup kendine çöktü." dizesiyle açıyor Aziz Aytaş ve sonrasında bizleri bu yürekte biriktirdiği acı öfke; umut ve sevgiye tanıklığa çağırıyor; ama bizlere bu tanıklığı yaptırırken ellerimizden tutup bu yüreğe yağmış bu yürekte birikmişleri gezdirir gibi değil de o yağmış ve birikmişlerden alınmış minimize edilmiş tarazlanmış bir nevi kartoplarına döndürülmüş acı öfke; umut ve sevgi toplarını yüzümüze yüreğimize ve beynimize çarptırarak yapıyor.

Aziz Aytaş'ın şiiri; dile takılmayan kendini unutturmayan bir şiir.