"Ölmek" (orijinal adıyla Sterben), bir aşkın sonu değil, asıl ölümle yüzleşmenin hikâyesidir. Schnitzler, bu romanında, kaçınılmaz sona doğru ilerleyen bir ilişkinin her ânını psikolojik bir ustalıkla işliyor. Marie'nin şefkatli dokunuşları ile Felix'in içine kapanık dünyası arasındaki tezat, insan ruhunun en derin korkularını yansıtıyor. Bu eser, sevginin en çaresiz anlarında bile nasıl bir direnç gösterdiğini gösteriyor. Schnitzler, okuyucuya bir yandan yaşamın güzelliğini, diğer yandan ise ölümün kaçınılmaz gerçeğini aynı anda hissettirir.

"Elbette sevgilim. İnsan inanamıyor. Şu an ben de inanamıyorum. Nasıl da anlaşılmaz bir şey, değil mi? Düşünsene bir kere, senin yanında duran, senin işitebileceğin bir sesle konuşan ben, bir sene sonra toprağın altında olacağım, soğumuş, belki de çoktan çürümüş olacağım."

"Ve sen, sen şimdiki gibi görüneceksin. Aynı şimdiki gibi, belki ağlamaktan biraz solgun görüneceksin, fakat yine akşam olacak, birçok akşam gelecek; yaz, sonbahar, kış ve yine ilkbahar, benim ölümümün ardından bir yıl geçmiş olacak ve bedenim soğuyacak."