Bu çalışma, Hıristiyanlığın 10. yüzyılda Rusya'da kabulüyle birlikte şekillenmeye başlayan Ortodoks manastır geleneğini tarihsel bir perspektiften ele almakta ve manastır kurumunun dinî, kültürel ve sosyo-politik işlevlerini çok yönlü bir biçimde analiz etmektedir. 988 yılında Kiev Knezliği'nin resmî olarak Hıristiyanlığı benimsemesiyle birlikte, Bizans Ortodoksluğunun etkisiyle ilk manastır yapıları inşa edilmeye başlanmış; bu süreç özellikle 11. yüzyılda Kiev yakınlarında kurulan ve Doğu Slav manastır geleneğinin temelini oluşturan Kiev Peçerskaya Lavra gibi merkezlerle kurumsallaşmıştır.
Manastırlar, erken dönemden itibaren yalnızca ruhban yaşamın sürdürüldüğü inziva mekânları değil; aynı zamanda yazılı kültürün taşındığı, eğitim faaliyetlerinin yürütüldüğü ve halkın ahlaki-dinî rehberliğinin sağlandığı çok yönlü kurumlar hâline gelmiştir. Orta Çağ boyunca keşişler sadece dinî otorite figürleri değil, aynı zamanda halk arasında yüksek itibara sahip toplumsal aktörler olarak görülmüş; devlet ve kilise arasındaki ilişkilerde önemli roller üstlenmişlerdir. 14. ve 15. yüzyıllarda manastırların siyasal etkisi artmış, bazı büyük manastırlar hem toprak sahibi güçlü ekonomik yapılar hâline gelmiş hem de Moskova merkezli Ortodoks ideolojisinin taşıyıcısı olmuştur. Çarlık dönemi boyunca manastır kurumları, merkezî otoritenin desteklediği, ancak zaman zaman reformlara tabi tutulan yapılar olarak varlığını sürdürmüştür. 18. yüzyıldan itibaren, özellikle Büyük Petro ve ardıllarının reformları çerçevesinde birçok manastır kapatılmış veya gelirleri sınırlandırılmış; bu durum manastır yaşamının doğrudan devlet müdahalesine açılmasına neden olmuştur. Sovyetler Birliği döneminde ise manastırlar büyük ölçüde kapatılmış, birçok keşiş sürgüne gönderilmiş veya öldürülmüş; manastır geleneği ciddi bir kesintiye uğramıştır. Ancak 1990'lı yıllardan itibaren Ortodoks Kilisesi'nin yeniden kamusal alanda etkinleşmesiyle birlikte birçok manastır yeniden açılmış, dinî yaşamın ve keşişlik geleneğinin canlanmasına tanıklık edilmiştir. Rus Ortodoks Kilisesi'nde Manastır Hayatı, bu tarihsel sürekliliği ve dönüşümü detaylı biçimde ele alarak manastırların yalnızca birer dinî mekân değil, aynı zamanda Rus kimliğinin, belleğinin ve kültürel mirasının taşıyıcıları olduğunu ortaya koymaktadır.