Mia.
Özgürlük neredeyse dokunabileceğim kadar yakındı...
Hatta bir süreliğine tadını bile alabilmiştim.
Ama şu anda tek hissedebildiğim şey, sonun verdiği acıydı.
Son iki yılda hayatıma, hislerime, zihnime yön vermelerine
müsaade etmiştim.
Yaptığım hatalar için cezamın ne olması gerektiğine benden başka herkes karar vermişti.
Çok fazla sınanmış ve dersimi almıştım.
Her şekilde bedelini ödemiş ve acı çekmiştim.
En sonunda, bir zamanlar lanetlenmiş olanların bile mutlu olmayı
hak ettiğini öğrenmiştim...

Ollie.
"Ne kadar ileri gidebilirsin?"
Bu soruyu kendime sayısız kez sormuştum.
Ama en çılgın hayallerimde bile, geçmişe dönüp geleceğimizi kurtarma umuduyla hayaletlerimi kovalayacağımı düşünmemiştim.
Bu yüzden hiçbir sınır tanımamıştım.
Ne zaman ne dünya ne de ahlaki çizgiler...
Hepsini aşmıştım.
Hatta kendimi dahi yarı yolda bırakmıştım.
Peki ne kadar ileri gidebilmiştim?
Cevabı çok basitti: Umutsuzluğu aşarak sonsuzluğun
bir gün sonrasına kadar...