"Dünyada bulunuşun kederli bilgisi iç odalardan dağlara kaçıyor, kelimesiz sesler taşlardan sızar gibi, gövdeler kendi kararsızlığından bir çıkış yolu arıyor. Arzu'nun şiirleri, şimdide belirişin geçmişte, doğada ve varlık kapanında bir çeşit genişleme hallerini anlatıyor. "İkindisi kesin/ akşamı belki" bir zamanın içinden soruyor, "gösterilenin tam karşısında/hangi kelime karşılasın bizi" diye. Acı, perdelerden, halılardan, yalnızlıklardan, her şeyin yarım kaldığı konuşmalardan süzülüp, Beckettvari bir çabayla birleşiyor:" Kaç kere denendi/ Tek bir şey kaldı/ kırbacın ses/sesin acı olduğu"

Ses, kendi yankısında dolaşmaya çıkmış gibi bu şiirlerde, dönüyor dolaşıyor ve yine kendi içine kaçıyor. Belki de yalnızlık böyle bir şeydir. İçinden geçilmiş bir hayata derin bakışın hep nesnelerde parçalanmasıdır. Belki de "büyümek nafile çocukluğun/ hep geriye daha da geriye kaçışı"dır.