Kendini kitaplardan oluşan bir labirentin içinde buldu. Uçsuz bucaksız, yeraltında bir kütüphane... Sonsuza dek uzanıyormuş gibiydi. Kitapları açtı, tomarları çözdü; hepsi resimlerle doluydu. Oradan oraya dolaştı, bir kitabı bırakıp diğerine geçti; dünyanın dört bir yanından insanların hikâyelerini okudu. Bir kitap, sonra bir diğeri, sonra bir diğeri daha... Zamanın nasıl geçtiğini unutmuştu. Ailesini unuttu: annesini, babasını, kardeşlerini.

Geride bıraktığı dünyayı hatırladığında artık çok geçti. Kaybolmuştu ve bir çıkış yolu bulamıyordu. Korkması gerekirken, okuduklarından büyük bir memnuniyet duyuyordu; kitaplar o kadar bol, hikâyeler o kadar cezbediciydi ki... Başta sadece birkaç gün geçtiğini sanıyordu, ama sonra aylar, belki yıllar olduğunu fark etti.

Aubry dokuz yaşında, hareket etmezse onu yok edecek bir hastalığa yakalanır. Bu yüzden yürür. Kuzeyin buzundan çölün sıcağına, tuzla, rüzgârla, yıldızlarla çizilmiş yollar boyunca... Her durakta bir yüz, bir hikâye; her vedada yeni bir harita... Dünyadaki tüm hikâyelerin toplandığı gizemli kütüphaneye kendi hikâyesini ekler.

Aubry'nin adımlarıyla dünya büyür: diller çoğalır, isimler parıldar, anılar kök salar. Yürüyüş uzadıkça yolculuk bir bilinç haline, aynı gökyüzü altında, başka başka ufuklara bakmanın masalına dönüşür.
Uçsuz Bucaksız Dünyada Kısa Bir Gezinti, hareketin şifa, ayrılığın öğretmen, merakın ise kutsal bir pusula olduğu o eski sırrı fısıldıyor. Yeryüzü geniştir; kalp, ondan da geniş.