"Uykuda bile tetikte,
Geceden bir şey eksilmesin diye nöbettesin
Kimseye ait değilken de saçlarına sinmiş
Kokusu geç kalmışlığın,
Hapsolmuşsun içine
Apaçık havada daracık bi rüyanın"

Bazen insan, kendi gölgesini bile tanımaz olur. Zaman ağır çekimde akar; bir bakış, bir nefes, bir kelime; her şey yarım kalır. Belki de sadece hatırlamanın ağırlığıdır bu ve insan, bazen sırf o ağırlıkla var olmaya çalışır; bir yerlerde hâlâ çalan ama kimsenin duymadığı bir şarkının son notasına tutunur. Ne anlatabilir tam ne de kaybolabilir sessizliğinde. Ama insan, her şeye rağmen beklemeye devam eder: bir rüzgârın yön değiştirmesini, bir cümlenin içimizi kavrayışını, bir sesin bizde yankı bulmasını. Yalnızca kalır anılarda; tıpkı modern dünyanın bize vaat ettiği diğer her şey gibi, biraz eksik, biraz fazla.