Allah-tabiat-insan arasında müthiş bir uyum/ahenk var. Fakat bu uyum çağımızda ileri derecede bozulmuştur. İnancın yitirilmesi bu bozulmanın sebebidir aslında. Bu bozulmanın odağında insan var. Bundan dolayıdır ki insan Allahtan tabiattan ve kendinden uzaklaştı. Aslında her şey Allahtan uzaklaşmayla başlıyor. Bu gerçeği Kuran şu mesajla dile getirir:
"Ey insanlar! Allahı unuttukları için Allahın da kendilerini unutturduğu kimselerden olmayın. Böyle olanlar olması gereken doğal yollarından çıkmışlardır."
Bir tespihi tespih yapan imamesidir. İmameden kopan her parçanın tespihe aidiyeti kalmaz sadece işe yaramaz bir boncuk olarak kalır. Oysa o boncuğun olması gereken yer imameye giden ip üzerinde olmaktı.
İnsan evrenin imamesi olan Allahtan koptuğu içindir ki kendini de unuttu. Kendini unutmak insanlığını unutmaktır. Bu yüzden yaşadığımız gezegen çok derin insani sorunlara sahne olmaktadır. Bugün insan yeryüzünde kendi türüne en çok zarar veren canlı konumuna düşmüştür.
Tolstoyun dediği gibi insan kendi acısını duyduğunda sadece canlı olduğunun farkına varır. Ama başkalarının acısını duyduğu oranda da "insan" olduğunun farkına varır. Bırakın başkalarının acısını duymayı ya insan başkalarına acı veren noktasına gelmişse?... Burada "insan" kalmış mıdır dersiniz? Başkasına iyilik üretmek için yaratılmış insan acı üretmeye başlamışsa?... Eyvah! İnsan "anlam"ını yitirdi. "Anlam" gidince insanlık da gitti.