Biz en başta "kendimizi" okumayı unuttuk. Okuduklarımızda da "Rabb'imizin adını"... Dünya saltanatı vermeyince de kitabın, okumanın adı yâdımızda kaldı. Kimlikler aşındı. "Müslümanız." derken sanki- kendimiz de buna inanmıyoruz artık. Şahadetin sözü dillerimizde pelesenk iken ameli kayboldu.

"Ben İslam'ın oğlu Selman'ım." veya "Ben İslam'ın oğlu Ömer'im." diyerek bütün şirk kimliklerini atıp ancak "tevhid" kimliği ile anılmayı isteyen bu büyük insanların kimliği bize dar mı geldi? "Ben zenginliği de güzelliği de dünya ve içindekileri de İslam kimliği ile değiştirdim. Vallahi Allah Rasulü'nü anamdan da babamdan da, dünya ve içindekilerden de çok seviyorum." diyen zengin, asaleti ve yüz güzelliği ile şöhret bulmuş, bize örnek olması gereken Musab bin Umeyr de mi bize dar geldi?.. Ruhunda, kalbinde gerçek özgürlüğü bulan ve kâinatın dünyevi bütün nimetlerine meydan okuyan Bilali Habeşi'nin kimliği de mi örnek olmadı bize?..
Para, makam ve modernleşmeyi tanıdıkça içinde harmanlandık ve bu hoşumuza gitti. Bizim için yeni olan bu şeyler nerede ise bizde İslam kimliği bırakmadı.
Renkleriniz ve dilleriniz Allah'ın ayetlerinden birisidir. Üstünlük-ırkçılık yok, dünya nimetleri ile övünmek yok. Kardeşlik, eşitlik var düsturu idi inancımız, kimliğimiz bizim. Takva idi üstünlük ölçümüz. Makam, mevki, para, diploma değil.
...
Her şeye isyan ama Allah'a yaklaştıracak bir kimliktir bize gerekli olan.
Haksızlıklara, zulme, küfre, şirke, haramlara vb. isyan.
Hak ve hakikate kul ve kölelik...
Kimlik... kimlik... kimlik...