Günümüzde çağdaş insanı materyalizmin ivme kazanmasıyla seküler güçler tarafından kuşatılmışlık içinde bulunmakta varlığının gereği olan insanî boyutları ve metafiziği yeterince tecrübe edememenin sıkıntılarını hissetmektedir. İnsanda anlamsızlık duygusuna sebep olan bu durum onu anlam arayışına itmektedir. Hayatın anlamını dinde bulan birey onu çeşitli biçim ve boyutlarda yaşar. Bu süreçte bazı insanlar derûnî dinsel yaşayış diye ifade edilen tasavvufi hayatı tercih eder. Tasavvuf aracılığıyla içselleştirilen bir başka ifade ile özümsenen dinsel inanç ve uygulamalar insanın hem kendisi için hem de diğer canlı ve cansız varlıklarla uyum içinde bir yaşam sürmesine zemin hazırlar. Böylece birey varlık dünyasının tamamında barış ve huzuru yakalar. Bu araştırmada İslamın derûnî bir tecrübesi olarak tasavvuf ilk ortaya çıktığı asırlardaki anlamı ile bireysel ve psikolojik bağlamda değerlendirilmeye çalışılmıştır.